"A kiedy ludzie zaczęli rozmnażać się na ziemi i rodziły im się córki ujrzeli synowie boży, że córki ludzkie były piękne. Wzięli więc sobie za żony te wszystkie, które sobie upatrzyli. I rzekł Jahwe : Nie będzie przebywał duch mój w człowieku na zawsze, gdyż jest on tylko ciałem. Będzie więc życie jego trwać 120 lat. A w owych czasach, również i potem, gdy synowie boży obcowali z córkami ludzkimi, byli na ziemi olbrzymi, których im one rodziły. To są mocarze, którzy z dawien dawna byli sławni „
Jeśli chodzi o genezę nazwy gatunku, to jest to hebrajskie określenie gigantów lub upadłych. Pojawia się w Księdze Rodzaju przed opisem potopu – Nefilim są oskarżani o bycie jego przyczyną. W Biblii kilka razy spotykamy się ze słowem „refaim” określające olbrzymy.
Giganci sprawiają wrażenie silnych, ale niezbyt inteligentnych. Zostali opisywani jako niebezpieczny gatunek, którego ludzie nie byli w stanie upilnować, ani pokonać. Byli niebezpieczni z racji nie tylko swojego ogromnego wzrostu, ale także zachowywali się agresywnie wobec ludzi. Mordowali ich, niszczyli ziemię i uprawiali kanibalizm. Byli zaprzeczeniem wskazówek i praw, które Bóg przekazywał swojemu ludowi. Z tego powodu sprowadził na świat potop, mający „zmyć” z ziemi najgorsze zło. Giganci, jako potomkowie aniołów ginęli tylko częściowo (tracili cielesną powłokę), jednak nie byli już tak wielkim zagrożeniem i na świecie mógł zapanować spokój.
Og, król Baszanu jest pierwszym gigantem wymienionym z imienia w Biblii, ale ostatnim z gatunku. Jego trumna ma dziewięć łokci długości, a cztery łokcie szerokości – według zwykłej miary łokcia. Łoże króla miało więc wymiary 4,3 m na 1,9 m.
O Nefilim dowiadujemy się także z relacji Izraelczyków umieszczonej w Księdze Liczb :„Kraj, któryśmy przeszli, aby go zbadać, jest krajem, który pożera swoich mieszkańców. Wszyscy zaś ludzie, których tam widzieliśmy, są wysokiego wzrostu. Widzieliśmy tam nawet olbrzymów – Anakici pochodzą od olbrzymów – a w porównaniu z nimi wydaliśmy się sobie jak szarańcza i takimi byliśmy w ich oczach” (Ks. Liczb 13,32-33).
O końcu istnienia tego gatunku mówi natomiast księga Barucha :„Olbrzymi, sławni od początku, wielcy, biegli w walce – ale nie ich wybrał Bóg ani im nie dał drogi do mądrości. Zginęli dlatego, że nie mieli mądrości, zginęli z powodu swej nierozwagi” (Ba 3,26-28)