Ofiary znajdowano w strasznym stanie: nadjedzone, rozerwane pazurami, z oderwanymi głowami... Tylko nielicznym zaatakowanym udało się uciec. Opowiadali potem o bestii przypominającej wilka lub hienę. Tylko dlaczego, zdaniem niektórych, potrafiła chodzić na dwóch łapach? I dlaczego na jej brzuchu widać było guziki? To tylko fantazje, czy ktoś przebierał się za drapieżnika? A może to wilkołak?
Władze posyłały na miejsce kolejnych fachowców, ale nie przynosiło to pożądanych rezultatów. Nie pomogło nawet wielkie przeczesywanie okolicy, w którym wzięło udział 20 tys. ludzi. Bestia wciąż była na wolności, a liczba ofiar rosła. Szacuje się, że doszło do ponad dwustu ataków, z czego połowa była śmiertelna.
Kiedy kilka miesięcy później w Gévaudan znów zaczęli ginąć ludzie, pojawiły się wątpliwości. Czyżby bestia wciąż była na wolności? Sprawę zakończyła w czerwcu 1767 r. miejscowa rodzina Chastelów. Ojciec rodu zabił kolejnego demonicznego wilka przy pomocy – jak potem opisywano – poświęconej srebrnej kuli. Ataki ustały już na dobre.
Spór o to, co właściwie działo się w Gévaudan, trwa jednak do dziś. Jedni mówią o atakach wilków, inni o hienie lub innym egzotycznym drapieżniku, który uciekł ze zwierzyńca jakiegoś arystokraty. Są tacy, którzy uważają, że ataki były dziełem jakiegoś wymarłego gatunku zwierzęcia. Z kolei film „Braterstwo wilków” (2001) winą obarczał grupę spiskowców, chcących tresowaną bestią przerazić „bezbożną” oświeceniową Francję.
W książce „Monsters of the Gévaudan” (2011) prof. Jay M. Smith zwraca zaś uwagę na rolę prasy, która dla zwiększenia nakładu nakręcała histerię wśród mieszkańców. Tymczasem ataki wilków – przyzwyczajonych do żerowania na ludzkich trupach po przetaczających się przez Europę wojnach – nie były wtedy czymś niezwykłym. Kiedy w Gévaudan wybito wilki, ataki ustały…