Była wiosna 2002 r.  Wracałem z całodziennej pieszej wycieczki. Przeliczyłem siły i obolałe mięśnie utrudniały powrót. Z wysiłkiem stawiałem kolejne kroki.  Byłem w środku lasu. Od domu dzieliła mnie godzina zdrowego marszu.  W tempie, w jakim się poruszałem były to trzy godziny.  Między koronami drzew prześwitywało niebo po którym, jak żaglowce, płynęły białe chmury oświetlone łuną księżyca. Między nimi widać było migoczące gwiazdy.  W pewnym momencie wszystko pojaśniało. Nastąpił błysk, który sprawił, że w zacienionym nawet za dnia lesie zrobiło się tak jasno, jak na sali operacyjnej. "Koniec świata!" - przebiegło mi przez myśl. W duchu pożegnałem się z najbliższymi i czkałem na odgłos wybuchu.
Oślepiony wzrok przyzwyczaił się na powrót do ciemności. Panowała cisza a delikatny wietrzyk lekko kołysał wierzchołkami drzew.  Stałem w miejscu przez dłuższą chwilę. Dreszcz emocji powoli opadał. Nie było żadnego huku, grzmotu ani odgłosu eksplozji. Chmury nadal wolno płynęły po niebie a ja, wąską ścieżką powolutku wracałem do domu.
Świat przetrwał. Do dzisiaj jednak nie potrafię w żaden sposób wytłumaczyć sobie tamtego błysku.